Communicatie of zwijgen

1 juli 2013

Communicatie of zwijgen

Heerlijk is het om te communiceren! Dit is iets wat voor mij anno 2013 duidelijk een obstakel is geweest. Wat mij fassineerd aan communiceren 1 op 1 is de mening, het gevoel, het betekenis geven aan een verhaal, het geloven van elkaar in de ogen kijken en het non-verbale lichaam. 

Na een rumoerig jaar, heb ik besloten om mezelf meer te laten zien, en minder dingen in te slikken. Dit deed ik al jaren en dit bleek niet de beste methode. Vaak ging ik confrontatie’s uit de weg, omdat ik de ander geen pijn wilde doen. Ik ben eerlijker tegen mezelf en tegen andere over het uiten van me gevoelens... en toen ging het mis.

Het is niet zozeer dat ik gelijk iedereen uitscheld voor ‘kut’ of iets in die richting. Nee meer dingen die me dwars zitten, en ik er dan mee blijf lopen (deze energie heb ik namelijk niet meer). Misschien is het het feit dat mensen me altijd hebben gezien als de alles is goed persoon, en dat daar het fout gaat qua erkenning dat ik ben veranderd. Want ik merk nu nog steeds, dat de emmer eerst 5 keer moet overlopen voor ik de confrontatie aan ga. Dit is al sneller dan 10x dus ik boek vooruitgang! Ik merk dat mensen niet open staan voor deze ontwikkeling, en ik ben ineens de egoist! prima! Maar kijk ook naar jezelf. Dit probeer ik immers ook! Vaak vind ik de confrontatie van een ergenis of probleem heel moeilijk bij mensen die dichtbij me staan in vriendschap (niet de ouders en vriendje). Hoe komt dit? 

Ik heb veel ‘kennisen‘ en ik ben een uber gezelschapsdier. Maar heb altijd wel een vriendin die ik close heb staan. Daar ben ik dan super close mee, en heb ik ‘the time of my life.’  Maar zoals ik veranderen de mensen om me heen ook. Ik geloof altijd dat je moet veranderen zodat je er persoonlijk beter (mens) van word. Het gaat hierbij om een balans, ik als jong volwassene, voel me soms net me moeder of ik gedraag me als een klein kind. Het precieze balans is nog niet gevonden dat kan ik je wel vertellen. Maar ik doe in ieder geval me best om zowel me naaste als mezelf niet te kort te schieten. LASTIG!

Opsomming waaraan ik de hechtste vrienden ben verloren:

• een nieuw vriendje (leuk en niet leuk)
• verandering van imago
• kind/tiener vs volwassenheid
• klontering in de vorm van ‘wij’ en geen ik
• te druk met school!
• aannamens via social media
• onrecht! dus vertrouwen beschadiging (deze vind ik erg!!)
• roddelen

Dit vind ik heel heel erg, maar het gebeurt. Liever hou ik iedereen te vriend, maar dat is niet mogelijk. Deze fouten liggen zowel aan mijn kant als aan de kant van de vriendinnen. Maar hoe los ik dit nu op! Want blijkbaar zit ik er mee dat ik mensen waar ik om geef verlies, maar er iets aan doen blijkt een super mega berg die ik niet kan opklimmen!

Wat ik de ergste van dit lijstje vind zijn vertrouwen. Dit is een super mega groot woord. Maar het belangrijkst, want in vriendschap gaat het om de relatie tussen de 2. Wat mijn grootste stoorzender is: De Vriendjes!! Ben ik nu jaloers? Vast wel ergens, maar het is niet zozeer het vriendje maar ook de gedragsverandering van de dames. En dan doel ik vooral op het ‘te druk zijn met het vriendje’ Druk ben je op je werk! Ja natuurlijk ik geef toe dat ik het jammer vind minder tijd met degene die close zijn bij mij, minder zie, maar ik ben wel behoorlijk feminist! Mij is geleerd dat je hard moet werken! In het algemeen gezien, dus werk, school, vriendschap, vriendje, ouders, alles! Daarin tegen ben ik een echte levensgenieter, en maak ik tijd vrij als het moet! Ik ben altijd druk, en afspraken plan ik eeuwen vooruit maar afspraken kan ik ook zo in 1 week allemaal omgooien! (niet me beste eigenschap dat plannen) Maar voor liefde moet je gaan! Maar noem me gek dat ben ik namelijk ook, is liefde alleen liefde in een relatie van 2 mensen. Want man wat heb ik veel liefde voor me werk, hobby’s, kat, vrienden, relatie! Nu klink ik als een super blij happy de pappy persoon! Maar iedereen heeft z’n ups- en downs! Toch probeer ik zoveel mogelijk te doen met een stukje persoonlijke passie. En dan komt bij mij social media slecht om de hoek zetten in relatie vorm van vriendschap. 

Ik studeer multi-media design en communicatie, en ben verslaafd aan de nieuwe ontwikkelingen. Kan niet meer zonder me smart-phone, computer en laptop. Toch mis ik ‘het iets’ in dit leven. Het gedeelte communicatie op persoonlijk vlak! Het schrijven en krijgen van kaartjes op een verjaardag bijvoorbeeld. Het gevoel dat iemand de bijzondere moeite heeft genomen om een kaartje uit te zoeken, te schrijven, en op de post te doen. Het uitpraten van conflicten ipv. achter de whatsapp chat te verschuilen. Zodat je de emotie en intentie van berichten niet kan zien. Het gevoel niet kan lezen van iemands lichaam, het uitpraten eigenlijk niet gebeurt. Want je maakt een punt, en de ander hapt zich daarin en reageert, het word een oneindige battle van schrijven zonder een punt te maken in mijn ogen. Ik merk dat ik al heel wat heb geschreven terwijl ik daar niet eens van hou! Het zit me blijkbaar diep! Pas deed ik onderzoek aan de hand van het boek ‘zwarte kant van social media’ niet alles aan dit boek vond ik geweldig, maar er zat een kern van waarheid in. Wij worden gevoed als varkens door social media, en wij voeden de andere varkentjes. Klinkt hard, is de waarheid. De waarheid die we graag een masker geven bij het gebruik van social media. Want hoe komt het dat zoveel jongeren stress hebben en we nu al jongeren hebben die verslaafd zijn aan social media en jong volwassenen die overspannen zijn.... 

Persoonlijk denk ik dat een groot gedeelte bij jezelf ligt, qua omgang met alles. Maar toch merk ik ook dat mensen lopen te bitchen via de online media en zodra ze persoonlijk iemand tegen komen iemand lief aankijken en leuk ‘hoi’ zeggen. Grappig vind ik dat, dat noem ik probleem ontwijkend gedrag, en mooi weer spelen. Hierop heb ik mezelf ook betrapt en daar ben ik klaar mee!! Ik vind respect voor jezelf en andere super belangrijk. Ik ben christelijk opgevoed, (niet dat dit iets met het verhaal in deze context doet) maar heb je naaste lief als jezelf. En Als iemand je slaat, keer dan je andere wang toe. Verdikkie en dat laatste is nou juist wat me persoonlijk voor mijn verstand, gevoel, emotie alles niet veel heeft opgeleverd. Ik ben een vrouw geloof in passie en keuzes te maken met gevoel! Maar in een conflict heb ik geleerd te hamburgeren. Dus iets positiefs en dan iets negatiefs ect. 

Maar als je wilt gaan praten en de ander loopt weg, dan ben je verloren. Ik was dat wel in mijn ogen. Ik had mij zelf laag gezet, had de hoge grens al beklommen door het feit dat ik eindelijk mijn gevoelens ging vertellen... en toen BAM! grens was met meters gegroeid. Weg zelfvertrouwen, weg communicatie, probleem niet opgelost. Wat lastig is het ‘slecht’ nieuws communicatie voert ze liever via social media, en ik niet. Dit is een grote kloof die ik meerdere malen heb geprobeerd te overbruggen. Ik hou niet van slecht nieuws of negativiteit maar er mee lopen zit me nog meer dwars. Dus ik via de social media contact leggen over situaties en gevoelens, dit pakt verkeerd uit, word niet uitgesproken in de doof pot gestopt. arhhhgggg vreselijk! je moet weten dat we elkaar al lang kennen, goede band hadden, veel krediet voor elkaar, ect! Iemand waar ik trots op was, en voor door het vuur ging! Dit alles is veranderd door communicatie via social media. Helaas! Wat ik naar vind is dat ik niet binnenkom met een goede bedoeling om oplossingen te zoeken. Want als het me niks doet, dan doe ik er geen moeite voor. Nu ben ik niet anti-social media vind het een mooie ontwikkeling en ben blij dat het bestaat! maar ben ik ouderwets als jong persoon om te zeggen dat het zooooo onpersoonlijk is. Je zult denken social media is persoonlijk, via berichten, doelgerichte advertenties ect ect. Het is leuk maar oppervlakkige korte berichten. Nu is het in dit verhaal ook nog zo dat ik geen goede band heb met het vriendje van. En dat begrijp ik dat dat niet leuk is! Hij maakt haar gelukkig dit zie ik, maar daar houd het voor mij bij op. Hij is geen vriend van me en ik heb geen persoonlijke connectie met hem. Dit betekent niet dat ik het niet heb geprobeerd! Maar het lukt niet. Je zou zeggen prima, dan spreek je hem niet! Dat wordt dus lastig, aangezien mijn vriendin bij mij in huis woont, en we vaak worden geconfronteerd met elkaar. Ik merk dat ik me snel irriteer aan zijn gedrag, acties en mooie verhalen (waar me vriendin in trapt). Dit ligt gevoelig, want zij is zo naar hem toegegroeid dat ik de ‘boeman’ ben maar ik haar de waarheid niet wil ontnemen. Ik zeg niet alles, want soms is het beter om te zwijgen. Maar wil niet zitten, met een schuld dat ik dingen wist achteraf. Ik wil niet dat ze bezeerd wordt. Ik wil niet dat ze moet kiezen tussen ons. Ik wil niet een persoon zijn die er niet voor haar is geweest. Want zoveel betekent ze voor me. Maar toch zit het diep. Hoe ik hem zou omschrijven: macho, achter de rug om, stoerdoener, en tegelijkertijd zielig doen als hij iets voor elkaar wilt krijgen( kindergedrag) nep, maar ook degene die mijn vriendin pijn doet, en gelukkig maakt. HELP!

Wat moet ik hier nou weer mee! Mijn vriendin ziet hem als zijn ideale liefde, en soms hoop ik dat ze snel verhuist zodat onze band niet verslechterd. Dan hebben we wat meer persoonlijke space. Ik merk doordat we een knik hebben in de communicatie ik het kwijt moet tegen anderen. Dit vind ik zelf niet de beste optie, maar ik blijf er zo over malen. Ik heb alle oplossingen bedacht, en alle doem senario’s maar we staan nog steeds stil. Er zijn momenten dat ik er om kan janken! Vooral omdat ik haar zo hoog had staan, en we zulke mooie momenten hebben gedeeld, en die alles laat vallen voor 1 persoon. Dat snap ik niet. Ik mag niet voor andere praten, maar ik hoor veel, en als die mensen hetzelfde zouden zeggen tegen haar denk ik dat ik niet de boeman ben. Maar so be it! Ik ben opzoek naar een balans van alles hierin, en aan het overwegen in het los laten of doorzetten. Lastige keuze die we samen moeten maken... maar we dat allebei niet kunnen.